یافته‌‌های بالینی و نتایج درمان جراحی در جابه‌جایی مادرزادی عدسی

چکیده هدف: تعیین جنبه‌های بالینی و نتایج درمانی لنزکتومی در بیماران مبتلا به جابه‌جایی مادرزادی عدسی در بیمارستان شهید لبافی‌نژاد طی سال‌های 1382-1375. روش پژوهش: مطالعه به صورت مجموعه موارد مداخله‌ای با استفاده از داده‌های موجود در پرونده بیمارانی که طی مدت فوق تحت عمل جراحی قرار گرفته و حداقل 6 ماه پی‌گیری شده بودند؛ صورت گرفت. اطلاعات مورد بررسی شامل نوع بیماری زمینه‌ای، بهترین دید اصلاح‌شده (BCVA) قبل و بعد از عمل، فشار داخل چشمی (IOP) قبل و بعد از عمل، رفرکشن بعد از عمل و عوارض جراحی بودند. یافته‌ها: در مدت مزبور، 87 چشم از 49 بیمار با میانگین سنی 8/13 سال (38-3 سال) شامل 27 فرد مذکر و 22 فرد مونث به این علت لنزکتومی شدند. میانگین دوره پی‌گیری بیماران 18±20 ماه بود. بیماری‌های زمینه‌ای شامل سندرم مارفان (5/79 درصد)، اکتوپی ساده عدسی (2/8 درصد)، سندرم ویل- مارچزانی (2/8 درصد) و هوموسیستینوری (1/4 درصد) بودند. شایع‌ترین علت جراحی، عیب انکساری غیر قابل اصلاح (1/92 درصد) بود. میانگین BCVA قبل از عمل 32/0±13/1 لوگمار بود که بعد از عمل به 35/0±26/0 لوگمار بهبود یافت (00/0P=). BCVA بعد از عمل در 8/82 درصد بیماران بهتر از 40/20 بود. در 1/85 درصد چشم­ها لنز داخل چشمی اتاق قدامی (AC IOL) از نوع متکی به زاویه (angle-supported) کار گذاشته شده بود که در طول مدت پی‌گیری، فقط در یک مورد نیاز به تعویض لنز دیده شد. به منظور پیش‌گیری از جداشدگی شبکیه، در 63 چشم (4/72 درصد) از باند استفاده شده بود. تنها در 4 چشم، جداشدگی شبکیه اتفاق افتاد که با موفقیت درمان شد. نتیجه‌گیری: عمل جراحی لنزکتومی همراه با کار گذاشتن AC IOL از نوع متکی به زاویه در بیماران مبتلا به دررفتگی مادرزادی عدسی، بدون عوارض قابل توجه باعث بهبود قابل ملاحظه بینایی می‌گردد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1385؛ دوره 11، شماره 4: 488-484.